رباب از جمله قدیمی‌ترین سازهای زهی زخمه ای ایران است که نواختن آن بیشتر در شرق و جنوب شرق کشورمان رواج دارد. این ساز معمولان از چوب، پوست، زه یا نخ نایلون ساخته می‌شود .

نواختن انواع رباب در برخی نواحی ایران و دیگر کشورهای همجوار نیز متداول است. این ساز در دهه ٣٠ و ۴٠ شمسی در گروه‌نوازی سازهای ملی ایران مورد استفاده قرار می‌گرفته است. در گروه‌نوازی‌های شهری، رباب را به صورت افقی روی زانو می‌گذارند (مانند عود یا تار) و با مضراب می نوازند.

رباب به صورتی که امروزه در گروه‌نوازی شهرها متداول است سازی است که غالبا از چوب گردو یا توت و چوب‌های سخت دیگر ساخته می‌شود.

این ساز از ۴ قسمت کلی، شکم، سینه، دسته و سر تشکیل شده و تعداد سیم‌های رباب ۶ یا ٣ سیم جفتی است.